Σε 100 χρόνια ίσως φέξει. του Βαγγέλη Μεννή

Ειρωνικά ηχούν οι πανηγυρισμοί για τα ελευθέρια της Χίου. Έφυγε ο τούρκος κι έκατσε στο σβέρκο μας ο τραπεζίτης, ντόπιος και διεθνής. Τουλάχιστον ο τούρκος έδειχνε το αληθινό του πρόσωπο. Ο τραπεζίτης, κουστουμάτος, καθαρός, γυαλισμένος, εκπαιδευμένος στη γλοιώδη του γλώσσα το παίζει ευγένεια. Ο δε πολιτικάντης ανέκαθεν του έκλεινε το μάτι. Ναι σε όλα πασά μου.  

Αποτέλεσμα; Πατεράδες πέφτουν απ’ τα μπαλκόνια αφήνοντας πίσω χήρες και ορφανά. Άντε να δεις τι σημαίνει για τον παιδικό ψυχισμό η πατρική αυτοκτονία. Ένα εκατομμύριο Έλληνες είναι υπό διωγμόν. Ένα, δυό, τρία εκατομμύρια ακόμη, είναι υπό το καθεστώς φοβίας και κατάθλιψης. Οι εφοπλιστές αγοράζουν ακίνητα στο Λονδίνο στέλνοντας στο Σαμαρά μηνύματα όπως αυτό: «αν με βρεις βάλε μου φόρο». Κι ο κοσμάκης συνεχίζει να αυτοκτονεί, να φοβάται, να χαπακώνεται. Ποια ελευθέρια γιορτάζουμε μωρέ;  

Ποια ελευθέρια, όταν ο πολιτικάντης ξεπουλάει τα νησιά στον ξένο παράγοντα χωρίς ίχνος διεκδίκησης, απαίτησης, εγγύησης, σεβασμού. Ξεπουλάνε τα νησιά και το δημόσιο πλούτο, το μόνο κεφάλαιο που θα μπορούσε να συμβάλει στην αληθινή ανάπτυξη. Ύστερα βάζουν μπουζουξήδες να μας υπόσχονται αοριστίες. Το 1821 ο Μαυροκορδάτος πήρε 2.000.000  λίρες (πρόσφατα τα ξεχρεώσαμε) απ την Αγγλία δήθεν για την επανάσταση, με τέτοια παραμύθιαζε τους Έλληνες ο φαναριώτης γλυκόλαλος πρίγκιπας. Στην πράξη τα μοίρασαν μεταξύ τους οι πολιτικάντηδες, τα ‘φάγαν οι επιτήδειοι κι ας πεινούσαν οι Μεσολογγίτες κυνηγώντας ποντίκια, ας πεινούσαν οι εξόριστοι Ψαριανοί, ας σφάζονταν ανενόχλητοι οι Χιώτες. Δεν σεβόμαστε την Ιστορία γι’ αυτό την ξαναζούμε.

Τέτοιοι ήταν οι πολιτικάντηδες τότε και τώρα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Γράφει ο Μακρυγιάννης: «η γυναίκα με τα μουστάκια και οι άλλοι του όμοιοι, όπου τον θυμιατίζουν και τους θυμιατίζει τον λένε εκλαμπρότατο και τους λέει γενναιότατους, πού αγωνίστηκαν αυτήνοι, οι φίλοι σου οι γενναιότατοι; Εσύ, εκλαμπρότατε, από τον καιρό όπου κόπιασες όλο νέα πράγματα ήφερες στην πατρίδα. Διαίρεσιν δεν είχαμε φατρίαν μας ήφερες, παραλυσίαν και αφανισμόν. Αν πιτύχαινες να σκοτώσεις τον Καραϊσκάκη πού θα τον βρίσκαμε όταν η Ρούμελη γιόμισε Τουρκιά; Αυτός ο Τούρκος, ο Καραισκάκης πήγε […] πως δεν πήγαινες κι εσύ εκλαμπρότατε, πως δεν πάγαινε ο άλλος εκλαμπρότατος ο «τζίτζιλε φίτζιλε» συνάδελφος σου ο Κωλέττης;» Έτσι ακριβώς τα ζούμε πάλι. Τόση αγάπη (make love not war), τόσες ευγένειες, τόσα μέλια οι εκλαμπρότατοι με τον ξένο «επενδυτή». Μόνο χέρι χέρι που δεν έχουν πιαστεί όπως ο Ανδρέας και η Μιμή. Κι όταν γυρίζουν το βλέμμα στο λαό, σκαιοί και αμείλικτοι το παίζουν κοτζαμπάσηδες. «Μη μιλάς!» λένε στο ραγιά. Κι όντως ο ραγιάς δε μιλάει.

Για πρώτη φορά στην ιστορία μας τοπική κοινωνία δέχεται τέτοια βάρβαρη επιδρομή χωρίς να έχει λόγο κανένα. Και δεν είναι μόνο τα αιολικά. Είναι και οι παραλίες, οι ακτές, τα βουνά, τα ποτάμια. Ό,τι θέλει κάνει ο καθένας στη γη των προγόνων μας, αρκεί να τα χει καλά με τους εκλαμπρότατους.

Δεν πιστεύεις αναγνώστη; Καλά κάνεις. Όμως ρίξε μια ματιά στη Λήμνο. Απ τη στεριά την «έπεσε» ο Ρόκας. Απ τη θάλασσα κάποιος RF. Τι είναι ρε παιδιά το RF; Είναι σου λέει το τρίτο αιολικό μεγαλύτερο πάρκο στον κόσμο. Και θα γίνει βόρεια της Λήμνου! Τετρακόσιες πενήντα α/γ φόρεσαν οι εκλαμπρότατοι στη Λήμνο. Βλέπεις εκεί δεν έχει «γραφικούς» τύπους σαν το Μακριδάκη ή τον Τσατσαρώνη να ξελαρυγγιάζονται. Χίμηξαν τα όρνεα να την ξεσχίσουν τη Λήμνο, να μην αφήσουν ρουθούνι. Για να πέσουν λέει τα καλώδια και τα πετρέλαια και μπούρδες. Που είναι οι αποδείξεις γενναιότατοι αγοραστές; Θα πιστέψουμε τα λόγια τους σαν να μην εξαπατήθηκε ποτέ ο λαός σ’ αυτό τον τόπο. Σαν να γεννηθήκαμε όλοι χτες. Αν δεν ήταν εδώ οι «γραφικοί» τύποι θα είχαν βάλει πυλώνα με προπέλα και στο καπέλο του νομάρχη.

Είκοσι του μήνα λήγει η διαβούλευση; Είκοσι μία του μήνα το πρωί να δεις που θα μαζευτούν και θα ψηφίσουν ναι. Μη σου πω ότι το χουν ήδη γραμμένο το «ναι» όπως το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο η θείτσα. Κι ύστερα ο κύκλος πάλι θα γυρίσει στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μόνο που τα νησιά δεν θα ναι πια νησιά. Καημένε Μακρυγιάννη, για ποιον έδωσες τη ζωή σου, ας καθόσουν καλύτερα στο κονάκι σου. Δεν άξιζε τον κόπο. Άκου «Ελευθέρια», ας τα αναβάλλουμε για το 2112, ίσως φέξει.   

Βαγγέλης Μεννής